Poczuj co widzę. Zobacz, co mówię.
Przez 6 dni gościli w Polsce uczestnicy projektu Erasmus+ „Komunikacja”.
Razem z uczniami i nauczycielami z Portugalii, Niemiec, Bułgarii i Chorwacji (Szkoła z Hiszpanii wycofała sie z projektu) doświadczaliśmy sytuacji komunikacyjnych, w których znajdują się osoby z niepełnosprawnością. Na przykład osoby niesłyszące, które chcą, żebyśmy zobaczyli co mówią, ale też osoby niewidome, które chcą, żebyśmy, tak jak one, poczuli, co widzą.
4 dni poświęcone były właśnie takiej komunikacji – pokazaliśmy, co umiemy już „zamigać” i uczyliśmy się funkcjonować, nie używając zmysłu wzroku. Już wiemy, że nie ma jednego języka migowego na całym świecie, że są języki migowe narodowe, ale i tak osobom porozumiewającym się językiem migowym z różnych krajów łatwiej jest się porozumieć niż osobom mówiącym do siebie w obcych językach. Dzięki zajęciom w fundacji „Warszawa bez barier” uczyliśmy się, jak mówić językiem inkluzywnym, niewykluczającym nikogo i tego, jak zachowywać się w obecności osób z niepełnosprawnościami. Byliśmy na Niewidzialnej Wystawie, a także odwiedziliśmy Szkołę dla Dzieci Niewidomych w Laskach. Podczas tej wizyty mieliśmy okazję zagrać w piłkę dźwiękową z uczniami z klasy 4. Nie było łatwo… Wizyta w szkole w Laskach dała też okazję do spróbowania wykonywania codziennych czynności bez używania zmysłu wzroku: obieranie ziemniaków, nakładanie pasty na szczoteczkę czy układanie skarpetek parami.
Ale jak to na Erasmusie był też czas na zwiedzanie Warszawy, Centrum Nauki Kopernik i wspólne łyżwy!
Dziwne czasy, dziwne spotkanie, z codziennymi testami na covid, maseczkami w pomieszczeniach i tylko krótką wizytą w szkole, żeby nikogo niepotrzebnie na narażać. Na spotkaniu w Polsce nie było szkoły niemieckiej, bo niestety niemieccy uczniowie nie dostali zgody na przyjazd. Przyjechała ich nauczycielka i pokazała materiały, filmy i prezentacje wypracowane przez uczniów z Niemiec. Niezależnie od uwarunkowań spotkanie młodych ludzi z różnych krajów to zawsze okazja do poćwiczenia wielojęzyczności, do bycia razem, wymiany doświadczeń.
Wiemy też już dużo więcej o komunikacji z osobami z niepełnosprawnościami.
Tu poniżej zebrane 10 najważniejszych informacji dla zaciekawionych tematem:
1. Mów do/o osobie niepełnosprawnej – osoba z niepełnosprawnością, a nie niepełnosprawna/y. To przede wszystkim osoba – niepełnosprawność nie jest najważniejsza.
2. Mów do osoby z niepełnosprawnością, a nie o niej w jej obecności.
3. Zawsze się pytaj, czy potrzebuje pomocy. Czy mógłbyś pomóc. Licz się z tym, że odpowiedź będzie odmowna. Zapytaj się też zawsze jak pomóc, gdy masz wątpliwości. Powiedz, opisz, co zamierzasz zrobić.
4. Nigdy nie dotykaj, nie wołaj psa przewodnika osoby niewidomej. Pamiętaj - ten pies jest w pracy!
5. Osoby z niepełnosprawnością, na przykład niewidome SŁYSZĄ zazwyczaj dobrze - nie krzycz do nich. (Podobno to się zdarza bardzo często.)
6. Gdy rozmawiasz z osobą z niepełnosprawnością, zachowuj się naturalnie, mów w normalnym tempie, chyba, że zostaniesz poproszony, żeby mówić na przykład wolniej albo głośniej.
7. Nie zastępuj słów: zobacz, patrz, pójdziemy innymi słowami, żeby nie urazić osoby z niepełnosprawnością. Ona widzi i chodzi tylko inaczej.
8. Nie dotykaj bez pytania sprzętów osoby z niepełnosprawnością: wózka, kuli. To są jej osobiste przedmioty.
9. Nie bój się pytać, to osoba z niepełnosprawnością jest ekspertem w tym temacie – pytaj!
10. Nie mów „Osoba ze specjalnymi potrzebami”. Wszyscy mamy takie same potrzeby: komunikacji, szacunku, miłości… osoba z niepełnosprawnością potrzebuje pomocy przy zaspokajaniu tych potrzeb, specjalnych narzędzi, środków, działań – ale potrzeby mamy wszyscy takie same 😀
I na koniec najważniejsza zasada: Uśmiechnij się! To zawsze działa w trudnej lub niezręcznej sytuacji.
Komentarze
Prześlij komentarz